Karol Józef Wojtyła urodził się 18 maja 1920 roku w Wadowicach jako drugi syn Karola Wojtyły seniora i Emilii z Kaczorowskich.
13 kwietnia 1929 roku Karola, spotkała pierwsza osobista tragedia – zmarła jego matka. Od tej chwili to ojciec zajął się wychowaniem syna, dbając o jego rozwój intelektualny i fizyczny. We wrześniu 1930 roku Lolek – bo tak wołano na niego w domu – rozpoczął naukę w I Państwowym Gimnazjum Męskim im. Marcina Wadowity w Wadowicach. W latach gimnazjalnych objawił się także talent pisarski i aktorski Karola. Występował w szkolnych inscenizacjach Antygony, Balladyny i Ślubów panieńskich, brał udział również w konkursach recytatorskich. Młodych gimnazjalistów pasjonował także sport, szczególnie piłka nożna.
Zaledwie trzy lata po śmierci matki, 5 grudnia 1932 roku, Karola dotknęła kolejna tragedia – w wieku 26 lat zmarł jego brat, Edmund, który był lekarzem.
14 maja 1938 roku Karol Wojtyła wzorowo zdał egzamin dojrzałości. Kierując się miłością do teatru
i literatury rozpoczął studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Tam Wojtyłę pochłonęło życie intelektualne i artystyczne. Atmosfera Krakowa zachęcała do tworzenia poezji, a fascynacja teatrem doprowadziła do przyłączenia się do Konfraterni Teatralnej.
1 września 1939 roku Niemcy zaatakowały Polskę. Zamknięto Uniwersytet, a profesorów wywieziono do obozu Sachsenhausen. Pogarszająca się sytuacja materialna zmusiła Karola do podjęcia pracy w Zakładach Chemicznych „Solvay” w Borku Fałęckim. Początkowo pracował w kamieniołomachw Zakrzówku.
Na początku 1941 roku ojciec Wojtyły zachorował i zmarł. Lolek tę śmierć odczuł bardzo boleśnie.
W przezwyciężeniu smutku po stracie ojca Karolowi pomógł Mieczysław Kotlarczyk, założyciel Teatru Rapsodycznego. Z nim jak i teatrem młody Wojtyła był od dawna związany. Wystawiano m.in. Quo vadis, Króla-Ducha, Beniowskiego i Pana Tadeusza.
W 1942 roku Wojtyła podjął decyzję o wstąpieniu do tajnego seminarium duchownego, a w sierpniu 1946 roku ukończył celująco czteroletnie studia teologiczne.
1 listopada z rąk kardynała Sapiehy otrzymał święcenia kapłański iudał się do Rzymu, aby podjąć studia na Papieskim Uniwersytecie Dominikańskim. Po zdaniu egzaminu licencjackiego, z najwyższą oceną z teologii, Wojtyła przeznaczył drugi rok studiów na pisanie doktoratu pod kierunkiem profesora Reginalda Garrigou-Lagrange’a. Temat jego rozprawy doktorskiej brzmiał: Zagadnienia wiary u świętego Jana od Krzyża.
Po powrocie do kraju Wojtyła został skierowany do Niegowici, gdzie miał prowadzić pracę duszpasterską. Uzyskał wówczas najpierw tytuł magistra teologii, a miesiąc później obronił poszerzoną wersję swojej rozprawy doktorskiej. Kardynał Sapieha przeniósł wikarego do parafii św. Floriana w Krakowie. Wojtyła cieszył się sympatią wiernych, w szczególny zaś sposób sympatią młodzieży. Spotykał się z nimi nie tylko podczas mszy świętej. Organizował spotkania, wycieczki, wspólne wyjścia do teatru i filharmonii. Zainicjował przy kościele próby chorału gregoriańskiego. Na przeprowadzane przez niego rekolekcje przychodziły setki osób. W 1950 roku Wojtyła zaczął publikować na łamach „Tygodnika Powszechnego”. Pierwszy utwór, poemat Pieśń o blasku wody, został opublikowany pod pseudonimem Andrzej Jawień, który został zaczerpnięty z Powrotu do życia Jana Parandowskiego.
12 grudnia 1953 roku praca habilitacyjna Wojtyły, zatytułowana Ocena możliwości oparcia etyki chrześcijańskiej na założeniach systemu Maxa Schelera, została jednogłośnie przyjęta przez radę ówczesnego Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Jagiellońskiego. Pomyślny wynik kolokwium habilitacyjnego umożliwił mu rozpoczęcie pracy w Metropolitalnym Seminarium Duchownym
w Krakowie oraz na Uniwersytecie Jagiellońskim. Wkrótce Wojtyła zaczął również wykładać na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, by po dwóch latach objąć Katedrę Etyki. W tym czasie „Wujek” – bo takim mianem określali go zaprzyjaźnieni studenci – z radością spotykał się z młodymi i poza uniwersytetem(wyprawy w góry, spływy kajakowe) . Owocem lat pracy na KUL-u były także liczne artykuły publikowane m.in. w czasopiśmie „Znak” oraz w „Tygodniku Powszechnym”.
W lipcu 1958 roku Karol Wojtyła został biskupem i przyjął za dewizę słowa: Totus Tuus (Cały Twój), które oznaczały całkowite oddanie się w opiekę Maryi. Pozostały one także dewizą papieża Jana Pawła II. W 1960 roku opublikowana została jego książka Miłość i odpowiedzialność oraz dramat Przed sklepem jubilera.
Kolejnym wyróżnieniem dla Wojtyły była nominacja na kardynała, ogłoszona w maju 1967 roku, której dokonał papież Paweł VI. Jako kardynał, Wojtyła kontynuował swoje prace badawcze, czego owocem była książka Osoba i czyn, uważana za jedno z głównych dzieł filozoficznych przyszłego papieża.
W maju 1978 roku Karol Wojtyła odwiedził Pawła VI po raz ostatni. 26 sierpnia na nowego papieża wybrany został Albino Luciani, arcybiskup z Wenecji, który zmarł 28 września tegoż roku.
4 października odbył się pogrzeb zmarłego papieża, po nim nastąpił okres żałoby oraz konklawe.
16 października 1978 roku o godzinie 18.18 nad Kaplicą Sykstyńską uniósł się biały dym. Kardynał Pericle Felici ogłosił wybór papieża-Polaka. W niedzielę, 22 października, odbyła się inauguracja pontyfikatu, na którą przybyli goście z całego świata. W czasie mszy padły wówczas słynne słowa: „Nie lękajcie się!”. Nastał pontyfikat Jana Pawła II…
W pierwszą swoją pielgrzymkę papież wybrał się do Ameryki Łacińskiej, a do Polski Papież przyjechał 2 czerwca 1979 na zaproszenie episkopatu.
Popularność Jana Pawła II wzrastała z dnia na dzień. O audiencję w Watykanie zabiegały najważniejsze osobistości. Papież miał jednak wrogów, co doprowadziło do tragicznych wydarzeń.
13 maja 1981 roku – w rocznicę objawień fatimskich – na placu św. Piotra Mehmet Ali Agca oddał strzały do papieża. Szybki transport do Polikliniki im. Agostino Gemellego i natychmiastowa operacja uratowały życie Ojcu Świętemu. Po odzyskaniu przytomności papież przebaczył zamachowcy, a dwa lata później odwiedził go w więzieniu.
Czwarta pielgrzymka rozpoczęta 1 czerwca 1991, była pierwszą w postkomunistycznej Polsce
i przebiegała pod hasłem: „Bogu dziękujcie, ducha nie gaście”. Głównym jej przekazem było rozwinięcie i rozważanie pojęcia „wolność”, która nakłada na osobę również i samoograniczenia… Podczas drugiej części wizyty, Jan Paweł II wziął udział w VI Światowym Dniu Młodzieży w Częstochowie.
Pontyfikat Jana Pawła II to jednak nie tylko pielgrzymowanie do swojej ojczyzny. W czasach, kiedy zasiadał na Stolicy Piotrowej, udał się na 104 pielgrzymki, odwiedzając wszystkie zamieszkiwane kontynenty. Niestrudzenie walczył o godność człowieka, stawiał wysokie wymagania wiernym, ale również i sobie. Uczył, iż zło należy zwyciężać dobrem.
Był Papieżem ludzi młodych, bo w nich widział budowniczych nowego świata, który opierałby się na miłości i prawdzie. Zreformował prawo kanoniczne; wyniósł na ołtarze wielu świętych i błogosławionych. Swoje nauczanie zawarł w 14 opublikowanych encyklikach w adhortacjach i konstytucjach apostolskich.
16 sierpnia 2002 rozpoczął ostatnią i najkrótszą pielgrzymkę do Polski, podczas której poświęcił Sanktuarium Miłosierdzia Bożego w Łagiewnikach.
2 kwietnia 2005 roku o godzinie 21.37 Renato Buzzonetti, lekarz papieski stwierdził śmierć Jana Pawła II, cały świat pogrążył się w żałobie. Pogrzeb Papieża odbył się 8 kwietnia.
13 maja 2005 roku rozpoczął się proces beatyfikacyjny Jana Pawła II, przez wielu zwanego – Wielkim. W odpowiedzi na wołanie wiernych „Santo subito!”, wznoszone podczas pogrzebu Papieża, nowy papież Benedykt XVI udzielił dyspensy od pięcioletniego okresu oczekiwania na wszczęcie procesu beatyfikacyjnego.
14 stycznia 2011– Benedykt XVI podpisał dekret o uznaniu o autentyczności cudownego uzdrowienia francuskiej zakonnicy, s. Marie-Simone Pierre Normand.
2 lipca 2013 Komisja kardynałów Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych zatwierdziła przedstawioną,
a 30 września 2013 roku papież ogłosił datę kanonizacji błogosławionych papieży Jana XXIII i Jana Pawła II – podczas wspólnej uroczystości w Niedzielę Miłosierdzia Bożego 27 kwietnia 2014 roku.